Ο Μιχάλης στο περιοδικό "Κ" Κύπρου

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, όταν στα 16 του χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστός στην Κύπρο, όλοι αναφέρονταν σε αυτόν ως τον τραγουδιστή που η φωνή του μοιάζει σε εκείνη του Νταλάρα. Σήμερα, αυτόν θέλουν οι υπόλοιποι να μιμηθούν ή ακόμη και να του μοιάσουν. Η τελευταία δεκαετία της ζωής του, χαρακτηρίζεται από τεράστιες επιτυχίες, χιλιάδες πωλήσεις, μοναδικά τραγούδια, στίχους και ερμηνείες.

Μα ο Χατζηγιάννης, δεν είναι μόνο μία φωνή, αλλά ένας άνθρωπος του καιρού του, που τον απασχολεί το σήμερα, οι άνθρωποι, η κρίση, το μέλλον… Κάπου εκεί στα 30 σήμερα, έχοντας κατακτήσει την κορυφή, χωρίς να τον απασχολεί το θέμα της εικόνας του, δεν μπορεί να μας αποκαλύψει τη συνταγή της επιτυχίας, γιατί πολύ απλά δεν την έψαξε ποτέ, αφού θεωρεί ότι δεν υπάρχει.

Αρχικά η καριέρα και η δισκογραφία στην Κύπρο, έπειτα η μετάβαση στην Ελλάδα, η τεράστια επιτυχία, η μεγάλη πορεία στο χώρο του τραγουδιού μέχρι και σήμερα. Όλα αυτά ήταν το όνειρο ενός παιδιού που έγινε πραγματικότητα στο τέλος; Και τώρα τι ονειρεύεται αυτό το παιδί;

Αν εννοείτε το παιδί που κρύβει ο καθένας μέσα του, εκείνο ονειρεύεται μια συνεπή συνέχεια σ’ αυτό που ξεκίνησε. Ξέρετε, από πολύ νωρίς μ’ άρεσε που είχα μια καλή… παρέα σ’ αυτό μου το ταξίδι, στη ζωή και στη μουσική, τον κόσμο που τραγουδάει μαζί μου. Χιλιάδες άνθρωποι που μεγαλώνουν παιδιά μέσα τους με τα τραγούδια μου, που σε λίγα δευτερόλεπτα γίνονται τα τραγούδια μας. Όταν τους μιλάω για ένα «Άγγιγμα Ψυχής», αμέσως αισθάνονται την ίδια λύτρωση με μένα, όταν τραγουδώ για μία «Παράξενη Γιορτή», βλέπω ότι εννοούμε την ίδια γιορτή, την ίδια γεύση ενός «Κρυφού Φιλιού», τη νιώθουμε πότε πικρή πότε γλυκιά σα μέλι. Θέλω να πω ότι δίσκο τον δίσκο, τραγούδι το τραγούδι, αφηγούμαστε μαζί μία ιστορία, που έχει απ’ όλα: Δεν έχω χρόνο, όνειρο ζω σε μια ακατάλληλη σκηνή, που είναι η αγάπη, όλα ή τίποτα φίλοι κι εχθροί, πιο πολύ, τα αισθήματα, χέρια ψηλά μια όμορφη μέρα, στο καλύτερο ψέμα… Νότες και λέξεις, αισθήματα και όνειρα που τα μοιράζομαι με χιλιάδες ανθρώπους. Μία χημική ένωση που φέρνει φωτιά.

Πόσο επιτεύξιμη θεωρείτε ότι είναι για ένα νέο τραγουδιστή με τα σημερινά δεδομένα η δική σας πορεία στον χώρο αυτό; Πόσο διαφορετικά βλέπετε να είναι τα πράγματα σήμερα;

Πάντα πίστευα ότι οι εποχές και τα δεδομένα, παίζουν τον μικρότερο ρόλο στην επιτυχία ενός ανθρώπου, όπου κι αν δοκιμάζει την τύχη του. Αρχικά είναι η πολλή δουλειά, μετά το ταλέντο και… λίγη τύχη. Τέλος, παίζει ρόλο και η εποχή, με τις δυσκολίες ή τις ευκολίες που σου δίνει. Σίγουρα, λόγω της κρίσης, τα πράγματα σήμερα είναι πιο δύσκολα για ένα νέο τραγουδιστή, το ίδιο δύσκολα για ένα νέο δικηγόρο, ένα νέο αγρότη, ένα εκπαιδευτικό, ένα δημόσιο υπάλληλο ή ένα εργάτη.

Αναφερθήκατε στην κρίση. Πώς την αντιμετωπίζει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και πόσο σας έχει επηρεάσει; Αισιοδοξείτε για το μέλλον;

Όπως όλοι οι άνθρωποι, με ανησυχία, προβληματισμό, σύνεση, ελπίδα, και πολλές φορές με φόβο. Η γνώμη μου είναι ότι οι λαοί που δοκιμάζονται σε περιόδους οικονομικής κρίσης πρέπει να αναζητούν για τις αξίες τους, γι’ αυτά που έχουν αφήσει πίσω, να στραφούν σε πιο ανθρώπινα πράγματα, να γίνουν πιο απλοί… Κι επειδή είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος, λέω πως πρέπει με τη στάση ζωής μας να μετατρέψουμε το αρνητικό σε θετικό, να έρθουμε πιο κοντά, να επενδύσουμε στον πολιτισμό της καθημερινότητάς μας, στις σχέσεις μας, στην Τέχνη. Υπάρχουν πράγματα για να απαντήσουμε σ’ όλους αυτούς που παίζουν με την υπερηφάνειά μας, που ζουν εις βάρος μας με τα επιτόκια και τα σπρεντ. Θεέ μου, τι άσχημες λέξεις για τραγούδι!

Πώς καταφέρνει ένας τραγουδιστής - και στη δική σας περίπτωση και τραγουδοποιός - να παραμένει επίκαιρος, να έχει έμπνευση, να δίνει την επόμενη μεγάλη επιτυχία, καλύτερη από την προηγούμενη, χωρίς να φθείρεται, να κουράζει και να επαναλαμβάνεται; Αυτή η πηγή δε στερεύει ποτέ;

Δεν έψαχνα ποτέ τη συνταγή με τα μυστικά συστατικά της επιτυχίας, ούτε την αστείρευτη πηγή της έμπνευσης, γιατί απλώς δεν υπάρχει. Προσπαθώ να παρατηρώ σωστά τους ανθρώπους, να αφουγκράζομαι τα αισθήματά τους, να δουλεύω πολύ και να είμαι αληθινός. Όσο για τη φθορά και την κούραση καταφέρνω ακόμα να τα… προλαβαίνω, γιατί προσπαθώ να αλλάζω την ώρα που πρέπει, χωρίς να γίνομαι ένας άλλος. Είμαι πάντα ο Μιχάλης, λίγο πιο ώριμος, λίγο διαφορετικός, αλλά ο ίδιος…

Μέσα σε αυτή τη δεκαετία της μεγάλης σας καριέρας στην Ελλάδα τι έχετε διδαχθεί;

Πρώτα ότι η Ελλάδα- και βάζω και την Κύπρο μέσα- είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου! Αν κάποιοι έχουν βάλει σκοπό να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε το «μαύρο πρόβατο», στο χέρι μας είναι να τους αποδείξουμε το αντίθετο. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται απ’ όλους. Τώρα, όσον αφορά τη μουσική, θέλω να πω ότι ως λαός ξέρουμε να διασκεδάζουμε, άρα, για όποιον καλλιτέχνη ξέρει αυτή τη «γλώσσα», τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Στην Κύπρο έμαθα ότι τα δύσκολα θα έρθουν πρώτα, ενώ στην Ελλάδα διαπίστωσα ότι τα δύσκολα θέλουν αγώνα. Η μαγική λέξη για μένα, όμως, τόσο στη ζωή όσο και στην Τέχνη, είναι η «αισθητική». Μια λεπτή κόκκινη γραμμή, που δεν πρέπει να ξεπερνάς ώστε να κάνεις τον άλλο να νιώθει ότι τον προσβάλλεις, ως άνθρωπο και ως ακροατή.

Υπήρξαν στιγμές που εγκλωβιστήκατε στην επιτυχία και νιώσατε την ανάγκη να απομακρυνθείτε;

Στο προσωπικό μου λεξικό, δεν υπάρχει η λέξη «επιτυχία», την έχω αντικαταστήσει με τη λέξη «αξία». Τι σημαίνει επιτυχία; Χιλιάδες δίσκοι, θεατές, αυτόγραφα και πρωτοσέλιδα; Όχι βέβαια! Και αυτά είναι καλά, αλλά δεν τ’ αλλάζω με την αξία ή μάλλον με τις αξίες μου, με τον αυτοσεβασμό μου, μ’ όλα αυτά που ήθελα και θέλω να κάνω. Δεν αφιέρωσα τη ζωή μου στη μουσική ούτε για τα χρήματα ούτε για τη δόξα. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν εγκλωβίστηκα σε μια χίμαιρα κυνηγώντας πρωτιές και εφήμερες δόξες, άρα δεν σκέφτηκα ποτέ να απομακρυνθώ. Πολέμησα, όπως όλοι, τη ματαιοδοξία κι αγάπησα τα λάθη μου. Κάνω το κέφι μου, γράφω μουσική, τραγουδάω τη ζωή, κάνω κάποιους να νιώθουν κάτι. Τόσο απλό είναι, γιατί να θέλω να φύγω;

Είναι αναπόφευκτο, τα προβεβλημένα πρόσωπα να «χτίζουν» μια εικόνα για το πρόσωπό τους και να ακολουθούν μια επικοινωνιακή στρατηγική ώστε να αντιμετωπίζουν τη δημοσιότητα και να προστατεύονται. Μπήκατε στη διαδικασία αυτού του «παιχνιδιού»;

Σαν παιχνίδι; Προτιμώ το ποδόσφαιρο! Δηλαδή ποια είναι η «εικόνα» μου; Κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που βλέπω εγώ στον καθρέφτη μου; Κάτι που θέλουν οι άλλοι να είμαι; Η επικοινωνιακή στρατηγική είναι για τους πολιτικούς και τους ανασφαλείς καλλιτέχνες. Για μένα τον πρώτο ρόλο έχει το ένστικτο και η γνώμη των ανθρώπων που εμπιστεύομαι. Και σας διαβεβαιώνω ότι εγώ, έχω σπουδάσει μόνο μουσική και οι φίλοι μου δεν είναι ειδικοί του μάρκετινγκ ούτε… του image maker.

Η προσωπική σας ζωή δεν είχε απασχολήσει σχεδόν ποτέ τα Μέσα σε αντίθεση με τα τελευταία χρόνια που ολοένα και περισσότερο γίνεται πρώτο θέμα. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Έχω ακούσει πολλές θεωρίες για την αντιμετώπιση της ζωής των καλλιτεχνών από την τηλεόραση και τα περιοδικά: «Οι συνέπειες της δημοσιότητας», «ο κόσμος θέλει να βλέπει από την κλειδαρότρυπα», «όταν δεν σας ήξερε κανένας και εμείς λέγαμε και γράφαμε για σας ήταν καλά;» και πολλά άλλα τέτοια. Εντάξει, κατανοώ το πρόβλημα των «εθνικών κουτσομπόληδων» που συνεχώς πολλαπλασιάζονται και την ανάγκη τους να βρουν θέματα και πρόσωπα για κατανάλωση, αλλά πάντα υπάρχει κι ένα όριο στην παραβίαση της προσωπικής ζωής του καθενός. «Πουλάει ο Χατζηγιάννης», θα σου πουν, «χρειαζόμαστε λίγο κίτρινο με ροζ σ’ αυτή τη μαύρη εποχή»!

Πόσο ωφελεί θεωρείτε να παραμένει αποκομμένη από την επαγγελματική πορεία ενός καλλιτέχνη, η προσωπική του ζωή;

Ποτέ δεν με προβλημάτισε αυτό. Δεν ζω για τους άλλους, αλλά ειδικά στην προσωπική μου ζωή, ζω για μένα. Δεν σε κάνει καλύτερο καλλιτέχνη ένα όνομα μ’ ένα επίθετο κι ένα πρόσωπο, καλύτερο σε κάνει μια ψυχή, ένα μυαλό αυτού που διαλέγεις να μοιράζεσαι τη ζωή κι αυτό δεν το βλέπουν οι άλλοι, γιατί δεν μπορούν.

Σε πρόσφατή σας συνέντευξη δηλώσατε ότι η διεθνής καριέρα δεν είναι τελικά ένα άπιαστο όνειρο. Πόσο κοντά βρίσκεστε στη πραγματοποίηση αυτού του εγχειρήματος;

Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός, πάντα αυτό πίστευα από παιδί. Λευκωσία- Αθήνα, Αθήνα-Λονδίνο, Λονδίνο-Νέα Υόρκη, Σίδνεϊ. Περνάς θάλασσες, γνωρίζεις ανθρώπους, ανακαλύπτεις άγνωστα πράγματα. Αυτό με συγκινεί πιο πολύ από ένα διεθνές συμβόλαιο και μία διεθνή καριέρα. Το ότι ως καλλιτέχνης βγήκα από τα σύνορα της χώρας μου θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν με συγκινεί. Ο δίσκος με τη Universal Γερμανίας και η θετική πορεία του «More than beautiful» και των άλλων τραγουδιών στη βόρεια Ευρώπη με ικανοποιούν. Θα το παλέψω κι άλλο γιατί είναι ένα μεγάλο βήμα, αλλά δεν αρχίζει ούτε τελειώνει το ταξίδι μου εκεί. Εξάλλου, εδώ είναι η πατρίδα μου, το σπίτι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Ποτέ δεν θα εγκαταλείψω την Κύπρο και την Ελλάδα.

Πρόσφατα στα βραβεία Johnnie Walker Man of the Year ανακηρυχθήκατε ως η δημοφιλέστερη προσωπικότητα της δεκαετίας. Τι σημαίνει αυτό για εσάς;

Ένα βραβείο, για όποιον το βλέπει σαν ένα αγαλματίδιο και μια ευκαιρία να πει σ’ ένα μικρόφωνο «ευχαριστώ τον μπαμπά μου και τη μαμά μου, και τα παιδιά μου, και τον κηπουρό και τον ράφτη μου…», τότε είναι για να μπει σ’ ένα ράφι να το βλέπουν οι επισκέπτες. Για όποιον μπορεί να δει ότι μ’ αυτό το βραβείο κέρδισε την εκτίμηση, την αποδοχή, την αγάπη του κόσμου, τότε δεν το βάζεις σ’ ένα ράφι, μα το κρύβεις στην καρδιά σου. Και σημαίνει «καλά τα πάω», «προχωρώ», «δεν είμαι μόνος μου», «ας πάω λίγο πιο πάνω», «συνεχίζω», «ευχαριστώ».

Τελικά τι είναι αυτό που έχει σημασία στη ζωή μας;

Δύσκολη ερώτηση για να μην καταφύγεις σε κοινοτοπίες. «Σημασία έχει ν’ αγαπάς», ήταν ο τίτλος μιας ταινίας που έχει μείνει στη μνήμη μου. Ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις, αλλά κι αυτό που δεν μπορείς να κάνεις κι ακόμα περισσότερο, αυτό που δεν πρέπει να κάνεις!

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους ανθρώπους που η σημερινή κατάσταση και τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται τους έχουν οδηγήσει στο να σφίξουν τα ζωνάρια;

Είχα πει σε μια συνέντευξή μου πριν από μερικά χρόνια, ότι «οι μέρες της αθωότητας έχουν περάσει». Τώρα λέω ότι πρέπει να τις ξαναβρούμε κι αν δεν μπορούμε να τις δημιουργήσουμε. Επειδή εκτιμήσαμε λάθος πράγματα ως σημαντικά, εννοώ κάποια υλικά αγαθά και εφήμερες απολαύσεις, ας ανακαλύψουμε ξανά εκείνα που είχαμε υποτιμήσει. Τη δουλειά, την παρέα με τους ανθρώπους που μας αγαπούν πραγματικά, τα μικρά καθημερινά. Και κουράγιο, «μπόρα είναι θα περάσει».

Μετά το επιτυχημένο «Καλύτερο ψέμα» τι να περιμένουμε από εσάς τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στο εξωτερικό πλέον;

Να γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερος, να συνεργαστώ με σημαντικούς καλλιτέχνες, να είμαι περήφανος γι’ αυτό που κάνω, να κερδίζω φίλους κι όχι να χάνω.

Πηγή: Περιοδικό "Κ" - Του Μιχάλη Χριστοδούλου / official fan club